lətifə

1.

is. <ər.> folk. Həyatdakı, məişətdəki gülməli və məzəli əhvalatlar haqqında yığcam, qısa hekayə, anekdot. Molla Nəsrəddinin lətifələri. – <Dərviş Nakam> birdən görəndə ki, bu söhbət camaatın bir parasına naxoş gəldi, o saat söhbəti dəyişib bir neçə lətifə söylərdi. Ə. H.. Vaqif . . Kazıma baxır, ondan yeni bir lətifə eşitmək istəyirdi. Ç.. <Bəhlul:> Əjdər bizim bölməyə gəlib ucadan . . lətifə söyləyirdi. B. Bayramov. // Ümumiyyətlə, zarafat, güldürücü qəribə söz, hekayə.

2.

sif. və is. <ər.> klas. Gözəl, incə, qəşəng (qız və ya qadın). Əndamı lətifeyiilahi; Dəryayi-lətafət içrə mahi. F.. <Hacı Qənbər:> Zarafat deyil, səkkiz yaşından indiyə kimi saxlayıb bu dərəcəyə yetirmişəm, belə lətifəni əldən qoysam, mənə axmaq deyərlər. N. V..